ماده 27
در مواردی که قانون، مجازات برای فعل یا ترک فعلی معین نکرده باشد، یا در صورتی که قانون مجازات تعیین کرده باشد اما نوع آن معین نباشد، دادگاه می‌تواند از میان مجازات‌های مختلف که برای همان جرم مناسب است، مجازات را تعیین کند.
ماده 28
مجازات‌ها به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند:
- مجازات‌های اصلی: مجازات‌هایی که به طور مستقل و اصلی برای جرائم در نظر گرفته شده‌اند.
- مجازات‌های تبعی: مجازات‌هایی که به تبع مجازات اصلی به مرتکب اعمال می‌شود.
ماده 29
در صورت ارتکاب جرم از سوی فردی که فاقد عقل یا دچار اختلالات روانی است، مجازات به این افراد به گونه‌ای که با وضعیت آن‌ها سازگار باشد، اعمال خواهد شد. در این موارد، دادگاه نظر پزشکی قانونی را برای تشخیص وضعیت فرد مورد نظر قرار می‌دهد.
ماده 30
در صورتی که مجازات برای ارتکاب جرم با حبس همراه باشد، دادگاه می‌تواند پس از گذراندن مدت زمانی از محکومیت و در صورت وجود شرایط خاص، به فرد آزادی مشروط اعطا کند.
ماده 31
اگر فردی که مجازات برای او تعیین شده در جریان اجرا به دلایلی از جمله بیماری یا وضعیت خاص دیگر دچار مشکلی شود که ادامه حبس او برای سلامتی‌اش خطرناک باشد، دادگاه می‌تواند مجازات را به نحو دیگری اجرا کند.
ماده 32
مجازات‌هایی که به موجب قانون برای افراد مختلف پیش‌بینی شده است، ممکن است به طرق مختلف از جمله جریمه نقدی، حبس، شلاق یا سایر مجازات‌ها اعمال شود که بنا به تشخیص دادگاه، مناسب‌ترین نوع مجازات انتخاب خواهد شد.
ماده 33
در صورتی که مرتکب جرم دارای سابقه کیفری باشد، دادگاه می‌تواند مجازات را به گونه‌ای سنگین‌تر از حد معمول تعیین کند تا این سابقه را در نظر بگیرد.
ماده 34
مجازات‌های صادره برای افرادی که مرتکب جرائم درجه پایین‌تر از جرم اصلی شده‌اند، در مقایسه با جرم اصلی، کمتر خواهد بود.
ماده 35
در مواردی که به دلیل وضعیت فرد مجرم، مانند بیماری یا شرایط اجتماعی خاص، اجرای مجازات دشوار یا غیرممکن باشد، دادگاه می‌تواند مجازات را به نفع فرد یا جامعه تعدیل کرده یا به نحوی دیگر تعیین نماید.
ماده 36
در صورتی که فرد مجرم در طول مدت مجازات خود رفتار مناسبی داشته باشد، دادگاه می‌تواند در صورتی که شرایط قانونی اجازه دهد، مجازات را کاهش دهد یا به تعویق اندازد.
