ماده 88
مجازات‌ها و اقدامات تأمینی و تربیتی برای اطفال و نوجوانان باید به‌گونه‌ای باشد که بیشترین تأثیر را در اصلاح و بازسازی شخصیت آنان داشته باشد و هدف اصلی آن‌ها بازگرداندن این افراد به جامعه با کمترین آسیب ممکن است.
ماده 89
در مورد اطفال و نوجوانانی که مرتکب جرم می‌شوند، به‌جای مجازات‌های شدید، باید از اقدامات تربیتی و تأمینی استفاده شود که به ارتقای وضعیت روانی، اجتماعی و آموزشی آنان کمک کند.
ماده 90
مجازات‌های تأمینی در مورد اطفال و نوجوانان می‌تواند شامل مراقبت اجتماعی، اصلاح در محیط‌های ویژه تربیتی و آموزشی، و نظارت تحت شرایط خاص باشد.
ماده 91
برای اطفال و نوجوانانی که مرتکب جرایم سبک یا جرم‌های نخستین می‌شوند، دادگاه می‌تواند از مجازات‌های خفیف‌تر مانند هشدار، توبیخ و الزام به جبران خسارت استفاده کند.
ماده 92
در مواردی که نوجوانان مرتکب جرایم جدی‌تر می‌شوند، دادگاه می‌تواند از اقدامات تأمینی همچون نگهداری در مؤسسات تربیتی یا اصلاحی استفاده کند تا مجرم در محیطی کنترل‌شده اصلاح شود.
ماده 93
اگر نوجوانی در سنین کمتر از 18 سال مرتکب جرم شود، دادگاه می‌تواند اجرای مجازات را برای مدت معین به تعویق انداخته و اقدامات اصلاحی را به‌جای مجازات‌های سخت اعمال کند.
ماده 94
در صورتی که نوجوان مجرم از اقدامات اصلاحی نتیجه مثبت دریافت کند و به‌طور واضح به اصلاح رفتار خود پرداخته باشد، دادگاه می‌تواند تصمیم به کاهش مجازات یا تغییر نوع آن بگیرد.
ماده 95
مجازات‌های اطفال و نوجوانان باید بر اساس سن، ویژگی‌های فردی، میزان درک جرم و خطرناک بودن آن برای جامعه تنظیم شود تا امکان بازسازی و اصلاح آنان فراهم شود.
